ทริปป่วนชวนเพลีย: เชียงใหม่ (ไม่) ไปง่ายอย่างที่คิด

ตัวละครหลัก:

• โต้ง: พนักงานออฟฟิศวัย 28 ที่อยากหลีกหนีชีวิตประจำวัน
• โอ๊ต: เพื่อนซี้ผู้เชื่อว่า “การเดินทางคืองานศิลป์ (แม้จะไม่มีตังค์)”
• มายด์: สาวที่โต้งแอบชอบ และจะไปร่วมทริปนี้ด้วย
• จอย: เพื่อนสาวของมายด์ ผู้อยากใช้เวลา 4 วัน 3 คืนให้คุ้มทุกวินาที

ตอนที่ 1: แผนล่มตั้งแต่เช้า

โต้งตื่นแต่เช้า พร้อมกระเป๋าเป้ และจิตใจที่เต็มไปด้วยความหวังว่า “ทริปนี้กูจะได้สารภาพรักกับมายด์!”

นัดเจอกันที่หมอชิตตอน 7 โมง
โอ๊ตมาสาย 45 นาที พร้อมข้อแก้ตัวว่า “ตื่นแล้วแต่ลืมตาไม่ได้”

มายด์กับจอยมาเป๊ะเวลากริ๊บ! โต้งรีบแอคเป็นสุภาพบุรุษ “ผมซื้อตั๋วไว้แล้วครับทุกคน ไม่ต้องห่วง!”

แต่… พนักงานขายตั๋วบอกว่า

“อ๋อ ตั๋วคุณเป็นวันพรุ่งนี้ค่ะ”

โต้งหน้าเหวอ “หา?!”

โอ๊ตเดินมาดูแล้วยิ้มกว้าง “เออ จริงว่ะ พรุ่งนี้วันที่ 10… วันนี้วันที่ 9 ไง โต้ง!”

จอยเอามือกุมขมับ “เริ่มทริปได้พังมาก…”

มายด์ยิ้ม ๆ แล้วบอก “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรานั่งรถไฟไปแทนก็ได้นะ โรแมนติกดีออก”

โต้งรีบพยักหน้า “ใช่ครับ! รถไฟ! ดีเลย!”

โอ๊ตแซวเบา ๆ ข้างหู “มึงนี่…พอมีสาวพูดทีนี่ ‘โรแมนติก’ เลยนะ”

ตอนที่ 2: รถไฟความเร็วเต่าบาดเจ็บ

รถไฟออกตอนเกือบ 11 โมง คนแน่นเพราะเป็นวันหยุดยาว พวกเขาได้ตั๋ว “ชั้น 3 ไม่มีแอร์” กับที่นั่งแบบ “หันหน้าชนกัน”

โอ๊ตนั่งติดหน้าต่าง ข้าง ๆ กับผู้ชายร่างใหญ่ที่หลับตลอดเวลา และกรนเสียงดังราวกับมีสิงโตกล่อมขบวนรถ

มายด์เริ่มบ่นว่า “เมื่อไหร่จะถึง… นั่งจนตูดชาแล้วเนี่ย”
จอยนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงกลาง สลับกับการส่อง IG และบ่นเรื่องสัญญาณ

โต้งพยายามชวนมายด์คุย แต่จังหวะไม่เคยได้เลย เพราะ…

ทุกครั้งที่เขาเริ่มประโยค จะมีเสียงแตรรถไฟ “ปู้วววววว!” ตัดหน้า
หรือบางที เขาพูดยังไม่จบ คนขายข้าวเหนียวหมูปิ้งจะเดินมาขัดบท
และหนึ่งในนั้น… คือเสียงท้องมายด์ร้องจ๊อก ๆ ดังชัดกว่าแตรรถ

โอ๊ตพูดขึ้นว่า “กูว่าพวกเรากำลังถูกพิสูจน์ความอดทนนะ…”

หลังจากผ่านไป 12 ชั่วโมง รถไฟ “หยุด” อยู่ที่ลำปางนานผิดปกติ
กระเป๋ารถไฟแจ้งว่า “มีต้นไม้ล้มขวางราง… ต้องรอเจ้าหน้าที่มาเคลียร์”

โต้งเงียบ
มายด์ถอนหายใจ
โอ๊ตพูด “ถ้ามีหนังเรื่อง Final Destination: รถไฟไทย นี่ กูคงไม่แปลกใจ”

ตอนที่ 3: ถึงเชียงใหม่…แต่ไม่ถึงที่พัก

เวลาเกือบตีหนึ่ง พวกเขามาถึงสถานีเชียงใหม่

โอ๊ตดู Google Maps แล้วบอกว่า “เฮ้ย ที่พักเราไม่ไกล… เดินไป 15 นาทีเอง!”

โต้งถาม “แน่ใจนะ? มืด ๆ แบบนี้”

โอ๊ตยืนยัน “กูคือ Google Guy เชื่อกู!”

พวกเขาเดินไปตามตรอกซอยมืด ๆ
ผ่านหมา 7 ตัว
ผ่านบ้านที่มีเสียงลิเกเก่า ๆ
และผ่านอะไรบางอย่างที่คล้ายศาลพระภูมิแต่มีตุ๊กตาชินจังอยู่ตรงกลาง

สุดท้าย… ไปโผล่ที่ “ถนนที่ไม่มีชื่อ” แล้ว Maps ก็ขึ้นว่า “ไม่สามารถระบุพิกัดได้ในขณะนี้”

โต้งตะโกน “โอ๊ต!!!!!!!”

มายด์พูดเบา ๆ “พวกเรากำลังจะนอนข้างถนนใช่ไหม?”

สุดท้าย พวกเขาต้องโบกรถแดงที่วิ่งผ่านมา…

คนขับบอกว่า “จะไปโฮสเทลนั่นเหรอ? ปิดแล้วล่ะ ไอ้เจ้าของมันดันไปเที่ยวเขาใหญ่”

โอ๊ตร้อง “หา!? แล้วจะให้นอนที่ไหนวะ?”

คนขับเสนอ “ผมนี่แหละ มีโฮมสเตย์ที่บ้านแม่… ติดแม่น้ำ น่ารักมาก รับรองปลอดภัย”

ด้วยความสิ้นหวัง พวกเขาจึงตกลงไป

ตอนที่ 4: โฮมสเตย์ (แม่ของคนขับ)

โฮมสเตย์อยู่ลึกจนคิดว่าข้ามจังหวัดแล้ว

เป็นบ้านไม้ติดแม่น้ำปิง มีหมูเดินเล่น และมีเสียงจิ้งหรีดประสานกันราวกับจัดวงดนตรี

โอ๊ตบอก “เฮ้ย… บรรยากาศดีว่ะ!”

จอยกัดฟัน “ใช่… ถ้ามี Wi-Fi จะให้ห้าดาวเลยนะ!”

โต้งกับมายด์ได้นั่งดูดาวด้วยกันริมแม่น้ำ โต้งตื่นเต้น “นี่แหละ จังหวะสารภาพรัก!”

โต้ง: “มายด์ เรารู้จักกันมานานแล้วนะ… คือ…”

มายด์ยิ้ม: “โต้ง…”

โต้งใจเต้น “ใช่!?”

มายด์พูดต่อ “…ยุงกัดแกเต็มเลยอะ เดี๋ยวเรากลับเข้าบ้านเถอะ”

โต้งมองแขนตัวเอง… ขึ้นเป็นตุ่มแดงจนเหมือนเล่นพิณได้

ตอนที่ 5: ทริปนี้สอนอะไร?

สุดท้ายทั้งสี่คนก็ได้เที่ยวเชียงใหม่แบบ “ไม่มีแผน”
ไปเดินตลาดแต่เจอวันหยุด
ไปร้านกาแฟแต่ลืมกระเป๋าตัง
ไปปั่นจักรยานแต่โดนฝน

โอ๊ตพูดตอนกลับว่า “กูว่าทริปนี้ดีที่สุดละ… มันทำให้เรารู้ว่าการวางแผนไม่มีความหมายอะไรถ้ามีเพื่อนซวย”

จอยสวน “กูจะเอาคำพูดมึงไปปักบนเสื้อเลย!”

โต้งไม่ได้สารภาพรัก แต่… มายด์ยิ้มให้เขาตลอดทริป

และก่อนกลับ…

มายด์พูดว่า “ถึงทริปจะวุ่นวาย แต่เราชอบที่โต้งไม่หงุดหงิดเลยนะ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจดี :)”

โต้งหน้าแดง “อ่ะ… ไว้ทริปหน้า เราแพลนใหม่ดี ๆ เนอะ”

มายด์พยักหน้า “แน่นอน! แต่ครั้งหน้า… โอ๊ตจะไม่เป็นคนนำทางแล้วนะ!!”

ทุกคนหัวเราะก้อง… บนรถไฟที่ดีเลย์อีก 4 ชั่วโมงก่อนถึงกรุงเทพ