ณ โรงงานผลิตถุงมือยางแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก เวลากลางคืนเงียบสงัดจนน่าขนลุก หน่วยรักษาความปลอดภัยมีเพียงคุณยาม “เฮียหวัง” ชายวัย 55 ผู้มีตาซ้ายสั้น ตาขวายาว (รวม ๆ ก็พอมองเห็น) และมีความสามารถพิเศษคือ “ฟังวิทยุเสียงดังได้โดยไม่อายใคร”
เฮียหวังทำงานที่นี่มาเกือบสิบปี ไม่เคยเจอผีซักตัว… แต่ได้ยินคนอื่นเล่าบ่อย ๆ โดยเฉพาะ “ห้องน้ำหญิงชั้นสาม” ซึ่งเล่ากันว่าครั้งหนึ่งเคยมีสาวโรงงานลื่นล้มคอหักในนั้น แล้ววิญญาณเธอก็ไม่เคยออกไปไหนอีกเลย
คืนวันศุกร์…
เวลาตีหนึ่ง เสียงเพลงลูกทุ่งจากวิทยุทรานซิสเตอร์ยังคงดังอยู่ข้างป้อมยาม
“เอ้อ… รักสาวโรงงานมันบ่แม่นของง่าย…” เฮียหวังฮัมเพลงพลางยืนฉี่ตรงต้นไม้หลังป้อม เพราะขี้เกียจเดินไปห้องน้ำในโรงงาน
ทันใดนั้น…
“แกร๊ก… แกร๊ก… ก๊อก… ก๊อก…”
เสียงเหมือนประตูเหล็กกำลังขยับ
เฮียหวังสะดุ้ง! “เอ๊ะ เสียงไรวะ?”
หันไปมองซ้าย ขวา เห็นแค่แมวดำวิ่งผ่านไปหนึ่งตัว แล้วก็เงียบกริบ
“สงสัยลมมั้ง… หรือน้องแมวอยากฟังเพลงด้วย”
เขาไม่เอะใจอะไร รีบรูดซิปแล้วกลับไปนั่งในป้อมยาม เปิดพัดลม หมุนเก้าอี้ ปรับท่านั่งให้นอนอย่างเป็นระบบ
แต่ในขณะเผลอหลับไปได้แค่ 10 นาที…
เสียงตามสายดังขึ้น… “ปิ๊บ ปิ๊บ!”
มันคือสัญญาณจากกล้องวงจรปิด มีความเคลื่อนไหวบริเวณ “ชั้นสาม”!
เฮียหวังลุกพรวดอย่างกระทันหัน ตาเบลอ มือคว้ากล้องส่องทางไกลจากเซเว่นขึ้นมาดูแบบงง ๆ
“…ภาพเบล๊อเบลอ… อ๋อ ลืมใส่แว่น!?”
เมื่อหยิบแว่นสายตาขึ้นมาใส่ ภาพก็ชัดขึ้นเล็กน้อย (แต่ก็ยังเบลออยู่ดี เพราะแว่นเก่า)
เขาเห็นเงาขาว ๆ เดินผ่านกล้องหน้า “ห้องน้ำหญิงชั้นสาม” อย่างช้า ๆ
“เฮ้ย!! มีคนขึ้นไปได้ไงตอนตีหนึ่ง!?”
ด้วยความเป็นมืออาชีพ (หรือความว่างมาก) เฮียหวังคว้าไฟฉาย ตะเกียง มือถือ และไม้หน้าสาม พร้อมขี่จักรยานขึ้นไปชั้นสามแบบไม่มีเบรก
ที่ชั้นสาม…
บรรยากาศเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตุ๊บ ๆ
“ตู๊ด… ตู๊ด…” เสียงเครื่องกดสบู่ไฟฟ้าในห้องน้ำหญิงดังขึ้นเองอัตโนมัติ!?
เฮียหวังเริ่มไม่มั่นใจ “หรือว่า… ผีสาวโรงงาน จะมาเล่นสบู่ตอนดึก?”
แต่เพื่อความปลอดภัย เขาย่องเข้าไปดูช้า ๆ… ไฟฉายส่องเห็นแต่ละห้องปิดอยู่หมด ยกเว้นห้องตรงกลางที่เปิดแง้มไว้…
เฮียหวังใจเต้นแรง มือสั่น…
ทันใดนั้น ประตูห้องตรงกลาง “ปัง!!” ปิดเองอย่างแรง!!
“อ๊ากกกก!!” เฮียหวังวิ่งหนีโดยไม่คิดชีวิต วิ่งล้มกลิ้ง ชนถังขยะล้มระเนระนาด
เขาลงมาถึงป้อมยาม หอบแฮ่ก โทรหาเพื่อนชื่อ “ชัย ยามเวรดึกอีกที่” แล้วเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด
ชัยฟังแล้วตอบว่า… “เฮีย… แล้วเฮียดูดีหรือยังว่า… กล้องที่เห็นน่ะ มันเป็นภาพเมื่อวานที่ระบบยังไม่ได้เคลียร์?”
เฮียหวังหน้าเสีย
“จริงดิ? ระบบนี่มันมีดีเลย์ด้วยเหรอ!?”
ชัยตอบ “มีสิครับ เมื่อวานน้องแม่บ้านเค้าลืมปิดห้องน้ำ พนักงานล้างจานเลยขึ้นไปเข้าห้องน้ำบนชั้นสามเฉย ๆ กล้องมันค้างอยู่ทั้งวัน!”
เฮียหวังหัวเราะกลบเกลื่อน “แหม่… ตกใจแทบตาย นึกว่าผีมา… แฮ่ๆๆ”
คืนถัดมา…
ตีหนึ่งอีกครั้ง เฮียหวังยังไม่เข็ด ยังคงนั่งฟังวิทยุ ฮัมเพลงเหมือนเดิม
แต่แล้ว… เสียงเดิมกลับมาอีกครั้ง “แกร๊ก… ก๊อก… ก๊อก…”
ครั้งนี้ชัดกว่าเดิม! และมีเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดัง “แต๊ก แต๊ก แต๊ก”
“เอ๊ะ… ถ้าเป็นแมว มันไม่ใส่รองเท้าส้นสูงนะ… หรือว่า…” เฮียหวังเริ่มลังเล
กล้องวงจรปิดยังคงจับภาพไม่ชัด มีเงาผู้หญิงผมยาวเดินผ่านอย่างช้า ๆ
เฮียหวังรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ขี่จักรยานขึ้นไปชั้นสาม คราวนี้พก “สายสิญจน์” กับ “ซีดีพระสวดมนต์” ไปด้วย
เมื่อถึงหน้าห้องน้ำ… ประตูเปิดเอง “อี๊ดดดด…”
เขาส่องไฟฉายไปที่อ่างล้างมือ เห็นผู้หญิงผมยาวในชุดพนักงานยืนหันหลังสางผม…
เฮียหวังมือเย็น เหงื่อออก “คุณ… เป็นใครครับ?”
หญิงสาวหันกลับมา…
“อ้าวเฮีย! หนูเอง แม่บ้านกะดึก วันนี้มาทำโอที แชมพูกระเด็นเข้าตา เลยขึ้นมาสระหัวใหม่!”
เฮียหวังหงายหลังเกือบล้ม “หนูขึ้นมาชั้นสามทำไมไม่บอกก่อน!?”
“ก็บอกแล้วในกลุ่มไลน์… เฮียไม่อ่านเอง!”
“เฮียใช้ Nokia เครื่องละ 399 จะไปอ่านอะไรได้!?”
ทั้งสองหัวเราะกันเสียงดัง ก่อนแยกย้ายกันไปโดยไม่มีใครเจอผี
แต่ทว่า…
ขณะที่เฮียหวังเดินกลับป้อมยาม เขาหยุดกึกกลางทาง เมื่อเห็น “รองเท้าส้นสูง” วางไว้หน้าประตูห้องน้ำ…
แต่แม่บ้านคนนั้น… ใส่ “รองเท้าแตะหูหนีบ”
…แล้วเสียง “แต๊ก แต๊ก แต๊ก” เมื่อกี้คือใคร?
เฮียหวังไม่หันกลับไปดู รีบวิ่งลงบันไดแบบไม่มองหลัง พร้อมคิดในใจ
“หรือว่า… คืนนี้ฟรีโอทีแม่บ้าน แต่เฮียจะได้โบนัส ‘ผี’ แถมฟรีแทน!”
