จู่ ๆ ก็รัก จากหลังรั้วบ้าน

เรื่องมันเริ่มจากเสียงหมา…

โอมย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ในหมู่บ้าน “สวนปาล์มปลอมแลนด์” ได้ประมาณ 3 เดือน มีหมาพันธุ์ทางชื่อว่า “เจ้าบู้” ซึ่งมีความสามารถพิเศษคือ “เห่าแมวด้วยเสียงเหมือนเครื่องยนต์รถสิบล้อ”

อยู่ดี ๆ คืนหนึ่ง โอมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องจากบ้านข้าง ๆ

“เจ้าบู้! อย่าเห่าสิ! เดี๋ยวพี่โอมเขานอนไม่หลับนะลูก!”

โอมที่กำลังจะหลับ เบิกตาโพลง
“หืม? เธอรู้จักชื่อเราได้ยังไง?”

วันต่อมา เขาเห็นสาวหน้าตาน่ารักกำลังรดน้ำต้นไม้ข้างบ้าน
โอมทำตัวไม่ถูก เลยยิ้มแห้ง ๆ แล้วพูดออกไปว่า

“เมื่อคืน… ได้ยินนะครับ ขอบคุณที่ช่วยห้ามหมา”

แป้งหน้าแดงแล้วตอบกลับว่า

“เอ่อ…ขอโทษนะคะ เผลอพูดเสียงดัง… พอดีเคยเห็นชื่อพี่ในกลุ่มไลน์หมู่บ้าน”

โอมพยักหน้าแบบเก้อ ๆ

“อ๋อ ใช่ครับ ผมชื่อโอม… ผมแค่ไม่เคยคิดว่ากลุ่มไลน์จะมีประโยชน์ขนาดนี้”

พวกเขาหัวเราะเบา ๆ และตั้งแต่นั้นมา โอมก็เริ่มรู้สึก… “ใจเต้นแปลก ๆ” เวลาผ่านรั้วบ้าน

ตอนที่ 2: กลุ่มไลน์แห่งชะตา

หมู่บ้านแห่งนี้มี กลุ่มไลน์หมู่บ้าน ที่ทุกเรื่องในโลกจะถูกพูดถึงตั้งแต่ ไฟดับ ไฟสว่าง น้ำไม่ไหล ยัน “ใครจอดรถขวางหน้าบ้านใคร”

วันหนึ่ง โอมตั้งใจจะส่งข้อความส่วนตัวไปหาแป้ง:

“แป้งครับ ถ้ามีเวลาวันอาทิตย์นี้ อยากชวนไปกินข้าวด้วยกันครับ :)”

แต่เขาเผลอกดส่ง เข้ากลุ่มหมู่บ้าน!

ผลลัพธ์คือ…

• พี่หมึกส่งสติ๊กเกอร์ “งงในงง”
• แม่โบ้พิมพ์ว่า “โอ๊ยยยย หนุ่มข้างบ้านจีบกันเหรอลูกกกก”
• เพื่อนบ้านอีก 3 คนส่งอีโมจิหัวใจ

แป้งอ่านข้อความนั้นในกลุ่ม แล้วพิมพ์กลับว่า…

“ได้ค่ะ :)”

ทั้งหมู่บ้านเงียบ 2 วิ แล้วระเบิดอีโมจิ ❤️🔥👏🤣🎉

โอมหงายหลังตึง ตีหัวตัวเองเบา ๆ “ไลน์หมู่บ้าน…คือทินเดอร์เวอร์ชันสาธารณะรึไงวะเนี่ย!”

ตอนที่ 3: เดทแรก กับความบรรลัยในระดับหมู่บ้าน

โอมและแป้งนัดกันไปกินข้าวที่ร้านส้มตำแถวตลาดใกล้ ๆ หมู่บ้าน

ระหว่างกิน เด็กเสิร์ฟเดินมาแล้วพูดว่า

“พี่ ๆ ใช่คนที่จีบกันในกลุ่มหมู่บ้านเปล่าครับ? น่ารักดีอะ เพื่อนในกลุ่ม LINE ผมส่งรูปมาแล้ว”

โอมแทบสำลักข้าวเหนียว
แป้งหน้าแดงเหมือนเพิ่งกินพริกขี้หนูสิบเม็ด

กลับมาบ้านเจอแม่โบ้ยืนรอหน้าบ้าน

“เมื่อกี้เดินผ่านมา เห็นพี่โอมเปิดประตูรถให้หนูแป้ง น่ารักมากลูก แม่ขอแชร์ในกลุ่มนะ”

โอมพูดไม่ออก
“ครับ… เอ่อ… ถ้าจะลงช่วยใส่ฟิลเตอร์ด้วยนะครับ แสงตอนนั้นไม่ค่อยดี”

แป้งแอบขำ และตั้งแต่นั้นมา ทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น
มีขนมปังห้อยข้ามรั้วบ้าง
มีต้นไม้กระถางเล็กส่งถึงกันพร้อมข้อความ “รดน้ำวันเว้นวันนะ”
และมีช่วงเวลายืนคุยกันหน้าบ้านจนยุงเป็นลม

ตอนที่ 4: ปัญหาใหญ่ชื่อ “โอมกับหมา”

วันหนึ่ง โอมทำเรื่องพลาด…

เจ้าบู้ดันวิ่งออกจากบ้านไปไล่รถจักรยานยนต์
วิ่งไล่แบบไม่คิดชีวิต จนไปติดอยู่ในพุ่มไม้หน้าบ้านแป้ง

โอมต้องวิ่งข้ามมาดึงออกโดยที่เสื้อยับ หน้าตาเปื้อนฝุ่น และพูดไม่เป็นประโยค

พอดีแป้งเปิดประตูออกมาเจอพอดี…

โอม (หอบแฮ่ก): “บู้… มัน…มันซน…แต่ผม…ไม่ได้ตั้งใจนะครับ!”

แป้งหัวเราะท้องแข็ง แล้วพูดว่า

“พี่โอม… ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ บู้ไม่เป็นไรหรอก”

โอมถามเบา ๆ “แล้วเรา…เป็นอะไรหรือเปล่า?”

แป้งหยุดหัวเราะ แล้วพูด “ยังค่ะ… ยังไม่เป็นแฟนพี่โอมไง :)”

โอมยิ้ม และนั่นคือครั้งแรกที่เขาขอแป้งเป็นแฟน โดยไม่ต้องใช้กลุ่มไลน์หมู่บ้าน

ตอนที่ 5: เมื่อทั้งหมู่บ้านกลายเป็นแฟนคลับ

เมื่อข่าว “โอมกับแป้งคบกันแล้ว” แพร่ไปในกลุ่มไลน์…

• พี่หมึกจัดทำ “ตารางเวรเปิดประตูให้คู่รักเวลาออกจากหมู่บ้าน”
• แม่โบ้ตั้งชื่อกลุ่มไลน์ใหม่ว่า “โอมแป้งแฟนคลับ (อย่างเป็นทางการ)”
• มีการจัด “โครงการคู่รักต้นแบบของหมู่บ้าน” พร้อมประกวดภาพคู่รักหน้าบ้าน (ที่โอมแพ้ให้คู่ลุงกับป้าบ้านตรงข้ามเพราะเขาถ่ายกับหมา 5 ตัวพร้อมกัน)

แต่โอมกับแป้งไม่ได้โกรธ พวกเขายิ้มเสมอ
เพราะแม้จะวุ่นวาย แต่มันก็น่ารักในแบบที่หาไม่ได้จากที่ไหนอีก

บทส่งท้าย: รักที่เริ่มจากไลน์

ทุกวันนี้ แป้งกับโอมยังคบกันอยู่ และกำลังจะหมั้นในอีกไม่กี่เดือน

เจ้าบู้… ยังคงเห่าแมวเหมือนเครื่องยนต์
แม่โบ้… ยังรายงานข่าวหมู่บ้านวันละ 7 ครั้ง
พี่หมึก… ยังเอาจริงกับทุกอย่างแม้แต่เรื่องการเลือกแบบขยะรีไซเคิล
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนคือ…

ทุกคนในหมู่บ้านรักคู่โอมกับแป้ง ราวกับเป็นซีรีส์ประจำหมู่บ้านที่ไม่เคยลาจอ